Pat’s Tostibar: een ode aan Heerlen, de mijnen en het leven zelf

Hoewel beide opa’s van Pat in de mijnen werkten – eentje boven, de ander ondergronds – werden de verhalen thuis niet verteld. “De kerk, dáár werd nog over gesproken,” vertelt hij. Over het mijnwerkersbestaan? Niets. Het enige tastbare dat Pat van zijn opa overhield, was het beeld van een man die aan de zuurstof zat. Jaren ondergronds eisen hun tol. Zijn opa raadde zijn zoon af om ooit datzelfde pad te bewandelen. Waarschijnlijk wilde hij hem sparen voor die zware, grauwe wereld.

Toch vond Pat een andere manier om de geschiedenis levend te houden. Hij dook zélf in de verhalen, bracht het verleden naar zijn tostibar, en liet het letterlijk op zijn huid vereeuwigen met een koempel-tattoo. “Een ode aan mijn voorouders,” zegt hij daarover. “Zij hebben keihard gewerkt voor Nederland. Dat mag nooit vergeten worden.”

We lopen met Pat door het centrum. Hij wijst omhoog – niet naar de winkels, maar naar de gevels. “Zie je dat? Dát is de rijkdom van de mijntijd.” Prachtige architectuur, gebouwd in de hoogtijdagen van Heerlen, toen het bontjassengehalte nergens hoger was. En in het Maankwartier? Daar komen verleden en toekomst samen. De bogen, het ontwerp van kunstenaar Michel Huisman, de verhalen in steen gegoten. Hier, op het Maanplein, leeft de stad.

Voor Pat is Heerlen meer dan een plek – het is zijn thuis, zijn inspiratie, zijn missie. Hij wil dat ondernemers weer durven. Dat de stad leeft. En dat de verhalen van de koempels niet verdwijnen in het stof, maar worden doorgegeven. Aan de jeugd. Aan jou. Aan iedereen die even stil wil staan bij wat ooit was, en bij wat nog komen gaat. De mijnen mogen dan gesloten zijn, maar de verhalen klinken nog altijd door.

Patrick zet zich in voor het behoud van de mijnverhalen, maar hij is gelukkig niet de enige. Ook Thies en Martin delen hun persoonlijke herinneringen aan het mijnverleden. Benieuwd naar hun verhalen?